Norberto Höfling

De Roemeen Norberto Höfling was een trefzekere aanvaller die speelde voor Boekarest, MTK Boedapest, Lazio Roma, Pro Patria en Vicenza. Hij was amper 33 toen hij in 1957 door FC Brugge als nieuwe coach werd aangesteld. Het was zijn eerste job als trainer. Norberto Höfling bleef gedurende zes seizoenen op “De Klokke”, waarin hij de basis legde van de professionalisering van de vereniging. Na twee jaar onder de leiding van Norberto Höfling promoveerde FC Brugge opnieuw naar eerste klasse, waaruit het zeven jaar eerder was weggezakt. Sindsdien zou Blauw-Zwart nooit meer uit de hoogste afdeling verdwijnen. Onder Höfling zou FC Brugge in 1962 als beste prestatie de vijfde plaats veroveren. Een conflict met sterspeler Fernand Goyvaerts leidde enkele maanden later tot de spraakmakende transfer van de Brugse international naar FC Barcelona, en uiteindelijk ook tot een breuk tussen FC Brugge en Höfling. Hij trok naar Nederland maar kreeg na 1 seizoen geen contractverlenging aangeboden. Terug in België begon hij bij Racing White en hielp hen in 1967 promoveren.
Ondanks het goede werk van Dupal werd in 1967 toch opnieuw gekozen voor Höfling. Op de Klokke was ondertussen een topploeg in opbouw met Boone, Thio, Carteus, Vandendaele, Marmenout, Lambert, Hinderyckx en Bastijns. Onder de bezielende leiding van Höfling deponeerde die gouden generatie een eerste trofee in de prijzenkast: de Belgische beker, na winst in de finale tegen Beerschot die op strafschoppen werd beslist.
De tweede periode-Höfling in Brugge duurde echter slechts maar 1 seizoen. Hij trok naar SC Anderlecht maar mislukte volledig. Constant Vanden Stock, toen manager van Club Brugge, stelde Pavic aan als opvolger. Höfling bleef in Brussel om Daring Brussel te coachen. Gedurende twee seizoenen slaagde hij er niet om Daring terug naar eerste te krijgen. In 1970 slaagde hij wel als tweedeklasser om een Bekerfinale te spelen. Daring verloor echter met zware 6-1 cijfers van ... Club Brugge. AS Oostende kon hij op twee seizoenen van de derde klasse naar eerste brengen. Maar door een onenigheid met enkele bestuursleden stapte hij in 1976 op. Hij deed nog een poging om AA Gent naar eerste klasse te krijgen, maar ook dat mislukte. Tenslotte ging hij nog even naar Italië om er Pro Patria te coachen, een ploeg waar hij enkele jaren ook gevoetbald had. 
Na zijn trainerscarrière bleef hij in Brugge wonen om zijn in schoenenzaak te werken die hij ondertussen had opgestart in het Brugse centrum. Hij overleed in 2005 op 80-jarige leeftijd.